عکس یک سرزباز ایلامی (قرن پنجم پيش  از  ميلاد –شوش)

عکس دو سرزباز ایلامی (قرن پنجم پيش  از  ميلاد –شوش)

در مورد پيوند زبان ايلاميان با زبان «دراويديان» تاكنون نظرياتي ارائه شده است ولي اين چنين پيوندي هنوز اثبات نگرديده و فعلاً اجماع محققان، به منحصر به فردي زبان ايلاميان است. به قول دیکانوف(نقل از تاریخ کامبریدج ایران جلد یک –این مقاله در تارنمای آذرگشنسپ در بخش ایلامی ها می باشد):

“There are some grounds for believing that the Elamites, at least in the lowlands, were dark-skinned, and their language seems to have been related to Proto-Dravidian, the ancestor of the Dravidian languages now spoken in souther India and in some parts of Baluchistan.

*Some of the Elamite(?) Warriors are represented as dark-skinned in the Achaemenian glazed tile relifes of the 5^th Century B.C. , and a rather dark-skinned anthropological type can be encountered in souther Khuzistan to the present day. See Hinz, Das Reich Elam, PP 18ff. The degree of possible affinity is not easy to define. The pronominal systems of Elamite and Proto-Dravidian are nearly identical; some of the most ancient features of the Dravidian verbal system and declensional system also connect Dravidian with Elamite. Unfortunately, we know very few Elamite words referring to the basic notions of human life and its surroundings, so that comparison with the Proto-Dravidian vocabulary is not very revealing; some of the similarities may be fortuitous. In any case, Elamite is not a Dravidian language. If the modern Dravidian languages(Tamil, Telugu, Malayalam, Gond, Brahui, etc.) were Romance languages and Proto-Dravidian were Latin, then Elamite would occupy in relation to them the position of some very ancient language belonging to another branch of Indo-European, e.g. Slavic. The relationship between Slavic and Latin(let alone French, Italian, etc.), though close enough , is not immediately apparent without penetrating philological analysis. This comparison is, however, not quite adequate, because a longer period of time must have seperated Elamite and Proto-Dravidian from their supposed common ancestor than the period seperating Latin and Slavic from Proto-Indo-European.

”

ترجمه:

<<دلايلي وجود دارد براي باور به اين كه ايلاميان، دست كم در سرزمين هاي پست، تيره پوست بودند، و به نظر مي رسد كه زبان شان به زبان Proto-Dravidian، نياي زبان هاي دراويدي كنوني كه در جنوب هند و برخي بخش هاي بلوچستان تكلم مي شود، وابسته بوده است. برخي سربازان ايلامي (؟) در برجسته نگارهاي آجري لعابدار هخامنشي سده ي پنجم پ.م. ، به صورت تيره پوست نشان داده شده اند، و البته با گونهي به لحاظ انسان شناختي، تيره پوست، مي توان در جنوب خوزستان تا به امروز، مواجه شد.>>

پاسخ به پان ترکیستها و پان عربیستها:

مورخان جاعل پان- ترک و به تبعیت از آن ها، پا منبری هایی که از طرف مریدشان قبلا درجه استادی و پروفسوری و دکترا داده شده بود , ولی اخیر با نام فیلسوف نامیده می شوند , چنین استدلال می کنند: چون سیستم دستوری زبان ایلامی از طریق الحاق پیشوند به ریشه شکل گرفته پس ایلامی ها ترک زبان بوده و در نتیجه مردمان همه مناطق آسیای میانی و بین النهرین و فلات ایران ترک بوده اند!

برای رد این نظر بطلان من اول فکر کردم که خنده کردن و محل نگذاشتن بس است ولی چون پان ترکیستها اصرار می کنند:

یک: زبانهای <<آگلو تینا تیو>>(التصاقی) جهان زیادند ولی این امر، به این معنی نیست که هر زبان التصاقی، ترکی باشد. مثلا زبانهای قهوه ای پوستان آسترالیا وزبان بانتو(bantu) و (Swahili) سیاه پوستان آفریقا و زبانهای سرخ پوستان آمریکا و زبانهای دروادیان هند و زبان براهویی در ایران و زبانهای قفقازی مانند چچنی و لازی و گرجستانی و اورارتو و هوریانی و زبان باسک در اسپانیا و زبان هندو اروپایی تخاری و تا کمی زبان هندو اروپایی آلمانی همه آگلو تینا تیو می باشند ولی با تركي از يك ريشه نمي باشند و اصلا ارتباطي با تركي ندارند. همچنين در گروه زبان هاي آلتاييك (كه زبان تركي زيرمجموعه ي آن است) مي شود از زبان هاي منچوري و ژاپني... نام برد كه آن ها هم آگلوتيناتيو هستند ولي تركي  نيستند.  همان طور كه زبان انگليسي  و عربي هر دو تحليلي (analytic) مي باشند ولي در دو خانواده مختلف زباني قرار گرفته اند. و منشا ديگري محسوب نمي شوند.

دو: خوب است در اين جا نظر چند تن از صاحب نظران را به ميان آوريم:

به قول دياكونوف  (تاريخ ماد-ترجمه كريم كشاورز - چاپ دو-ص 61):
«در هر حالي راجع به زبان ايلامي , تا آن حد كه بر ما معلوم است , مي توان گفت كه ذخيره اصلي لغوي و ترك و مغول را نمي توان از آن مشتق دانست.»

والتر هينتس در كتاب «دنياي گم شده ايلام» (ترجمه فيروز فيروزنيا، انتشارات علمي و فرهنگي، 1376، ص26) مي نويسد: «هر تلاشي براي رديابي نژاد ايلاميان با دشواري مواجه مي شود. هر چه منابع موجود را بيش تر بررسي مي كنيد، بيش تر اين تصوير را پيدا مي كنيد كه ايلامي ها، ايلامي بوده اند، نژادي با استقلالي خدشه ناپذير. هيچ رابطه اي با ديگر ملل هنوز پيدا نشده است».

اسامي چند نويسنده و كتاب هاي شان كه به طور مستدل نوشته اند كه زبان ايلامي هيچ خويشاوندي با زبان تركي ندارد:
يوزف ماركوارت, محقق آلماني در كتاب ايرانشهر
واسيلي  ولادميريج بارتولد (خاورشناس روس) در كتاب زبان اقوام ترك و تغييرات آن
و. ي. آبايف (زبان شناس روسي) در كتاب واژه شناسي نام هاي خاص ايراني
ا. م. دياكونوف در  تاريخ ماد و دائرة المعارف بزرگ شوروي
پروفسور يوسف اف (مورخ و محقق روس) در كتاب تاريخ ايلام
رمان گريشمن و ژاك دمورگان و هر مورخ و محقق ايلام شناس امروز و دانشنامه بريتانيكا

سه: تصاوير متعلق به ايلامي ها هيچ شباهتي با زرد پوستان (تركان اصلی) یا ترکزبانان امروز در اروپا و انوتولیا و ایران و آران ندارد.

چهار: درباره اقوام خوزي (بازماندگان ايلاميان باستان) كه در منابع دوران اسلامي به آن ها اشاره شده، هيچ سخني از تركي يا سامي زبان بودن آن ها نرفته است.

پنچ: پان عربيست هايي مانند «يوسف بني طرف» ادعا مي كنند كه اقوام ايلامي، سامي بودند ولي همان طور كه تحقيقات محققان آگاه نشان مي دهد، زبان ايلامي ها به هيچ وجه سامي نبوده و هيچ دانشمندي ادعا نكرده كه زبان ايلامي ها سامي است. بايد توجه كرد كه آثار زیادی از زبان ايلاميان وجود دارد و هیچ داشمندی انها را جزو زبان هاي گروه سامي (و از جمله، عربي) طبقه بندی نکرده است.