آذرگشنسپ چیست یا کجاست؟

در زمان ساسانيان ايرانيان سه آتشگاه بزرگ و برجسته داشتند. نام آتشهايی كه در اين آتشگاه ها نگهداری ميشد يكی بُرزين مهر به معنای آتش عشق والا و ويژه برزيگران بود كه در نزديكی نيشابور خراسان جای داشت. ديگری فَربغ بود به معنای آتش فرّ ايزدی كه در كاريان فارس و ويژه موبدان و بلندپايگان بود و سومی گُشَسب كه در تكاب آذربايجان قرار داشت. آتشگاه آذرگشسب ويژه ارتشيان بود و در شهر و محلی بنام شيز يا گَنجَك بر روي كوه اَسنَوند قرار داشت. آذرگشسب به معنای آتش اسب نر است كه برپايه افسانه های ايرانی سبب ناميدن آن اين بوده كه كيخسرو بهنگام گشودن بهمن دژ در نيمروز با تيرگی شبانه كه ديوان با جادوی خود پديد آوردند روبرو شد. آنگاه آتشی بر يال اسب وی فرود آمد و جهان را ديگر باره روشن كرد و كيخسرو پس از پيروزی و گشودن بهمن دژ، به پاس اين ياوری اهورايي، آتش فرودآمده را در آنجا بنشاند و آن آتش و جايگاه به نام آتش اسب نر (گشسب يا گشنسب) نامور گشت.

بازگشت به منوي اصلي آذرگشنسپ